wow en au!

Jongens wat een feest was het gisteren. Wat een super mooie dag.
s'-morgens om 5:00 opstaan en het pak aantrekken. Alles ligt klaar, dus dat ging lekker snel.
Daarna afscheid van de volgers, een laatste teamfoto en dan de bus in naar de startplaats op Staten Island. In de bus wordt er flink gedold en de laatste tactieken worden doorgenomen: hoe te starten, welk schema, welk shirt (met of zonder shirt), wanneer drinken etc
Na de busrit worden we om 6:30 losgelaten in de 3 gekleurde startvakken (wij zaten in Oranje). Het regende lichtjes en aangezien we tot 9:40 moesten wachten op de start gingen samen zitten/liggen op de grond in de tent. Hier zaten natuurlijk meer lopers en we kwamen al snel aan de praat met 2 dames uit New Jersey en een aardige man uit Nashville, Tenessee. Al keuvelend komen we langzaam de tijd door. Af en toe staat iemand op om een ontbijtje te halen of wat te drinken. Een ander probeert te slapen of luister naar wat muziek.
Eindelijk is het 8:10 en gaan we onze finish tassen afgeven bij de UPS bussen en begeven we ons naar het startvak. Daar worden we opgesteld en het blijkt dat we in het 3:30 vak te zitten, oei geen pacers voor onze snelheid dus...
Na een half uurtje wachten gaan dan eindelijk de touwen ertussen uit en schuifelen we langzaam richting de startlijn. Daar met 10:000 anderen (de rest van de 40.000 moeten nog 20m wachten) wachten we op het startsein. Eerst klinkt het Amerikaans volkslied. Marc pinkt een traantje weg en ook Remco moet even extra slikken als hij de Joost de schouder om Marc heen ziet slaan. We realiseren ons dat dit het moment is waar we het voor doen en waar we zolang voor hebben getraind.
Dan klinkt het startschot en onder luid gezang "New York New York" passeren we de finish en gaan we de Verrazano Bridge op. Wow wat een gezicht is dat. Voor je 2x5 rijbanen vol met mensen, achter je dito en dan weet je dat het onderdek ook net zo vol is...ongelooflijk....
Op de brug maakt Remco nog wat foto's van de lopers en daarna splitst de groep zich op omdat ieder zijn eigen tempo gaat lopen. Tom en ik nemen de brug gemakkelijk en versnellen wat als we er afkomen. Beneden aan zijn we 10s voor op schema en we gaan ons doeltempo lopen. Dat lukt erg gemakkelijk - ook omdat er vanaf de brug toeschouwer in rijen dik aan beide zijden van het parcours staan. Jongens wat is dit gaaf! Iedereen staat te juichen en omdat wij onze namen op de shirts hebben geplakt worden we regelmatig aangemoedigd: "Go Tom"..."yeah Michel looking good"..."guys, you're doing great". Als je zo wordt aangemoedigd is het erg moeilijk om je in te houden en een rustig tempo te lopen...wow wat een kick geeft dat.
De volgende 10-15km gaan voorspoedig, een mooi vlak tempo ondanks het glooiende stadse parkcours. We lopen door Brooklyn en gaan naar Queens. Iedere mile staan er wel 50 vrijwilligers die Gatorade of Water aanbieden. Dat is erg makkelijk want dit zorgt ervoor dat je niet alles zelf hoeft mee te nemen.
Dan richting de Bronx op zoek naar mile 13.1 (oftewel halfway). Bij de 2e brug, de meest steile, schiet bij mij de kramp in de rechter kuit. Tom roept dat ik moet stretchen en ontspannen doorlopen. Dat lukt en op de 3e brug (de Queensboro bridge) loop ik het er uit en kan ik zodanig versnellen dat we nog wat tijd goedmaken. Dan komen we bij 16 mile op 1st avenue in Manhattan bij het meeting point. Hier staan alle volgers van Krooder en zien we ook onze begeleiders. Niek geeft ons de extra bars/gels en dan nog even info uitwisselen over Joost (die loopt op 3:35 schema - cool!). Snel lopen we verder de 1st avenue op en heb ik het toch even zwaar. Ik besluit mijn muziek op te zetten en met te focussen op het ontspannen lopen. Even twijfel ik of ik niet te hard gestart ben, maar besluit toch het tempo van Tom (die zich tot Haas ontpopte) te blijven volgen. Gelukkig begin ik gaandeweg me beter te voelen en het gaat me goed af om rond de 5:35 per km te lopen (dit is net onder de 4 uur). Bij Mile 20 realiseer ik me dat het nog maar 7-8 km is en ik weet dat ik het kan halen. Snel neem ik nog de laatste gels tot mij - om te voorkomen dat ik de hongerklop krijg in de laatste 5km. Tom geeft aan dat hij het zwaar heeft en kramp krijgt in boven en onderbenen. Gezien zijn eerdere ziekte deze week en het getob met de te grote schoenen in de afgelopen weken is het eigenlijk een klein wondertje hoe goed hij loopt. We besluiten om niet verder te versnellen en gewoon 5:35 te blijven lopen.
Na de volgende 2-3 miles, op 5th Avenue loopt Tom niet meer achter me en ik zie hem ook niet. Ik kijk op mijn horloge en zie dat de tijd <4 uur er nog inzit en besluit om aan te zitten. Ik voel me goed.
Het laatste stuk op 5th avenue is killing. Bergop zie ik een flink aantal mensen inhouden en gaan wandelen. Dit is wat je noemt een echte muur....wat dat doet pijn. Ik ben bang dat mijn kuit opspeelt maar dat is gebeurt niet en weer zet ik aan. Ik loop nu 5:15 per km en zo kom in in Central Park.
Nog 2km te gaan en ik zet mijn iPod door naar de laatste 2 finish nummers...Nog een paar heuveltjes en ik ziet het 26Mile bord. (achteraf hoor ik dat Niek hier met 20 Amerikanen mij heeft geroepen, maar ik was helemaal in trance). Al sprintend pak ik de laatste meters op het nummer "maak me gek".
Dan zie ik de finish lijn, ik krijg kippenvel en kijk naar boven....Eric deze is voor jou! Nog snel even vooruitkijken om te voorkomen dat ik tegen het hek loop en dan afdrukken.....snel kijken......YES 3:56:33!!! Gelukt!!! Spontaan springen de tranen in mijn ogen en terwijl ik uithijg komen de emoties los. Sommige EHBO-ers vragen of het gaat en lachend zeg ik hen dat het goed gaat. "Michel, you did great" is wat ze zeggen.

Na een paar minuten komt Tom aan en we lopen samen door het ellenlange eindvak alvorens we onze finishbag krijgen. Hier en daar zien we mensen die er niet zo goed aan toe zijn, maar overal is EHBO bij aanwezig. Aangezien we het koud hebben lopen we gelijk door naar het hotel. Al snel komen ook Niek en Ingrid aan. Het blijkt dat iedereen gefinished is en dat sommigen wel flink hebben moeten afzien. jongens wat zijn we trots op elkaar....het bier aan de hotel bar vloeit rijkelijk en al snel is de bar door zijn Budweisers heen. Remco en RJ laten dit kleine bachnaliaatje even passeren en doen een welverdiende herstelsnurk.

's-avonds bij het diner met z'n allen komen de verhalen los en proberen we allemaal ons mooiste moment van de dag te beschrijven. Wow wat is dat inspirerend om te horen. We genieten van ons italiaans diner en realiseren dat het strenge trainingsregime erop zit. Lekker, doe nog maar een biertje als toetje.

De dag erna.. AU wat zijn de spieren stijf en pijnlijk. De meeste pijn in mijn rechterkuit. Vanmorgen zijn Tom en ik om 7:00 opgestaan om even wat te fietsen in de fitness room. Zo kunnen we de benen wat schoonmaken. Als we op onze fietsen kruipen zit er een dame in de gele trui tussen ons: Leontien van Moorsel. Erg leuk was dat. Zij had ook de Marathon gelopen en zat nu ook uit te fietsen. We kregen een spoedcursus recovery en we zaten lekker kletsen toen ook Joost en Marc binnen kwamen. Zij namen onze plekken over.

Tijdens het omkleden kwam Martien de NY Times brengen met daarin 10 pagina's met uitslagen. Natuurlijk stonden we er in! De maandag werd vervolgens door iedereen anders ingevuld. De een bleef nog even liggen op de hotelkamer en de ander ging nog even voor de laatste shop acties. Ik hoorde bij de 2e categorie.

Nu zitten we in de hotel lobby te wachten op de transfer naar het vliegtuig. Bijna zit onze reis er op. De queeste is vervuld en nog even en het gezelschap gaat uiteen. Ik mijmer nog even over gisteren en er schieten me 2 inspirerende teksten te binnen:

"pain is temporary - fame is forever" en "hello finish line - goodbye old me

Michel